Ve getirirler seni, ağacın en yalın haliyle,
Koyarlar sahnenin en soğuk beyaz haline.
Seyirciler yerindedir, hayrına bu defa,
Omuzlarda taşınırsın ilk ve son defa.
Ağacın mis kokusu havayla buluştuğunda,
Güzel şey dersin bir kez daha yaşamak o anın mutluluğunda.
Ta ki sırtına değene kadar toprağın nemli soğukluğu.
Son toprak da atıldığında üzerine bir daha açılmamak üzere.
Anlarsın ki, son yolculuk hep soğuktur,
Sarılan kimsen olmadığından.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder