Vazgeçtiğin zamanlar oluyor. Her şeyden, herkesten. En çok da kendinden.
Yaşıyorsun ama inancın kayboluyor.
Bir kez daha başa dönmek, kimbilir kaçıncı kez.
Aynı endişeler, aynı korkular...
"Dur bakalım." diyorsun kendine, "dur da bir düşünelim iyice."
Ne diliyor, ne istiyoruz?
Önce bunu biliyor muyuz?
Bildiğim en önemli şey artık çocuk değilim.
Heyecanların heves olmaması gerektiğini biliyorum.
Her şeyi, bir şeye yüklememeyi öğrendim.
Yüreği yormamak gerektiğini biliyorum.
Hayat öğretirken eksiltiyor. Eksilenlerin yerini yenileri almıyor.
Ancak yeni öğrendiklerin eskisinden daha güçlü oluyor. Iyi ya da kötü.
Dinlemeyi ve beklemeyi öğretiyor hepsi.
Sonra bir ses duyuyorsun.
Bekle diyorsun.
En güzel zamanda en kıymetli şey olacak biliyorsun.
İzliyorsun.
Baharın gelişi gibi.
Mis kokusunu, yüreğinde hissettirecek kadar güzel.
Yeni bir hayat doğuyor her baharda.
Yaşıyor ve anlıyorum.
ve...
Artık nasıl seveceğimi biliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder