Olmadığın Yerler...

Yalnız olduğumuzu sanıyoruz.

Öyle hissettiğimizden mi bilemiyorum ancak belki de burada yanılıyoruz. Olmayan şeylerin, kişilerin, olayların, yerlerin eksiklik hissi yaratması da bu yüzden belki de.

Bence çok yanılıyoruz.

Yalnız kalmayı istediğimiz anlar da oluyor zaman zaman. Bir de orasından bak. İşte o zaman daha anlaşılır oluyor her şey.

Bu durumu yaratan, sürekli bir istek hali sanırım. İnsan doğasının göz ardı edilemez gerçeği, hatta en büyük zaafı. Hep istiyoruz, daha iyisini, daha güzelini. Bir mutluluk yuvası kurabilmenin en temel ihtiyacı aslında bu, istemek, arzu etmek ve bu doğrultuda çalışmak. Böylece iyiye ve güzel ulaşmak çabası amacımızı anlaşılır kılacak.

İşte bu ideale ulaşmak hissi bazen yalnızlık kavramını da ihtiyaç haline dönüştürecek.

Bu yüzden kendini anlamak için sadece kendini dinlemelisin kimi zaman. Nasıl ki, inandığın, güvendiğin insanları dinliyorsan, kendini de dinleyeceksin. En nihayetinde kendinden daha fazla güveneceğin kim var ki bu hayatta?

O yüzden yalnızlık dediğin şeyden korkmayacaksın.

Kalacaksın bir başına…

Dinleyeceksin…

ve bekleyeceksin.

İnandığın, olmasını dilediklerin için bir şans daha vereceksin.

Belki olmayacak.

Üzülmeyeceksin.

Çünkü bileceksin ki olmayan da zaten senin iyiliğin içindir. Olmayanın sebepleri bir sonraki dileğinin oluş sebebi olacak belki de. Sırf bu yüzden bile inanmaya değecektir.

Asıl düşündüğüm ve inandığım şey şu ki;

Yalnızlık dediğin şey aslında olmadığın yerdedir.

İnanıyorum ki, gittiğin, olduğun, yaşadığın yerler seninle güzelleşecek.

Seni bekleyenler var oralarda, Var olduğuna dua eden, seninle mutlu olanlar, bekliyorlar orada.

Unutma; her şeyden kıymetlidir kendin.

Sen varsan hayat var, sen yoksan neyin var?