Sınır

Sevdiğim şeylere tutkuyla bağlanmak gibi bir huyum var. Kendi doğamda içgüdüsel bir sahiplenme duygusu yaratıyor. Sadakatle açıklayanlar var bunu. Haklıdırlar belki de. Ben sadece bu kadar basit olamayacağını  düşünüyorum. Çünkü sadakat dediğiniz şeyin bile bir seviyesi ve tarzı vardır, genel çerçeveye oturttuğunda pek çok kabule uydurabileceğin.

Farkı yaratan "Nasıl?" sorusuna karşılık gelir. Önce sevmekle başladığı sanılır. Bir şeyi seversin, sevdikçe gözlemler, keşfeder ve tanımlamaya başlar. Çoğunlukla da üzerine yüklemeye başlarsın değerlerini ve gün gelir aslında sevmediğini farkedersin ve yıkılmaya başlar her şey. Yavaş yavaş da değil, bir anda çöküverir. Hayal kırıklığından öte bir yıkım oluşur.

Bu yaşananların tam tersini öğrendiğimden beri daha çok seviyorum her şeyi.

Her şey nasıl geldiği ile başlıyor sevilebilme yolunda. Şafak vaktinde, güneşin ilk ışıkları yükselmeden oluşan o aydınlınma gibi. Göremiyorsun ama var olduğunu keşfediyorsun. Belki de en önemli kısım bu. Başlayan her şeyin biteceği korkusunu bile unutturuverir insana. İzlemeye başlarsın. Neye baktığından ziyade niye baktığına dönüşmeye başlar. Her anında yeni bir şeyini keşfetmeye başlarsın. Gözlemledikçe öğrenirsin. Öğrendikçe tanımaya, tanıdıkça da sevmeye başlarsın. Tüm bunların aslında basit insan doğası gereği, zaten olması gereken doğal süreç gibi yorumlayabilirsin. Farklılığı olan bir şey değil diyebilirsin. Hatta aslında olumsuz yorumladığım ilk sevme eyleminden bir farkı da yokmuş gibi düşünebilirsin. En nihayetinde başlangıç ile bitiş noktası arasındaki süreç birebir aynı; "Keşif-Gözlem-Öğrnme ve Tanıma" Sebep sonuç ilişkisinde ortaya çıkıyor fark. Kabul etmekle değer yüklemek arasındaki ince çizgi.

Düşün bakalım geçmişini, nelere ve kimlere yüklediklerini, ve sonrasını.

Geride kalanların şu andaki yerini düşün, yok oluş gerçeğinden hariç.

Sonra da bugüne taşıdıkların ve geride bıraktıklarını.

İşte o zaman sevginin sınırını göreceksin.

Belki de sınırsızlığını.