Bir arka bahçesi olmalı insanın. Hayallerini paylaştığı, en sevdikleri ile... Bir kitap, bir kadeh Jack, bir fincan kahve, anne, baba, kardeş ya da dünyanın en güzeli ile. En güzeli hepsi birlikte. Hayallerimiz kurabildiğimiz kadar güzel, zaman ve mekandan azad.
Ama aşağıdakiler gibi de olursa hayır demeyiz.
Bu bahçeleri görünce de Asaf Usta'nın çok bilinen, kısacık ama anlamı sonsuza uzanan şiiri geldi aklıma. Tam yeridir, yaşadığımız her günü düşününce...
"Kendi bahçesinde dal olamayanın biri
Girmiş bahçeme ağaçlık taslıyor."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder